Alzheimer

Je ontwaakt in stilte, starend naar het plafond.
En dan begint het lange wachten, wachten tot de deur open gaat.
En de verzorgende in ijltempo door de ruimte rent.
Je zou zoveel willen vragen en zeggen, maar dat lukt al zo lang niet meer.
Alzheimer, je raakt het leven kwijt.
Je voelt je een gevangene in je lichaam, met af en toe een helder moment.
Dan denk je aan voorheen, thuis met je gezin, hoe gezellig het was.
Nu wacht je op de tijd dat ook het buitenlicht je zal worden ontnomen.
door de ogen voor eeuwig te sluiten…..

Koos Dirkse