HSP en hoogbegaafd, men struikelt over zichzelf

Geplaatst op door

Uit onderzoek is gebleken, dat ongeveer 1 op de 15 mensen hooggevoelig zijn. Hoogbegaafdheid begint bij een IQ van 130, dat bij circa 2,5% van de bevolking voorkomt, een kleine 400.000 mensen. Het gemiddelde IQ in Nederland ligt op 102, wereldwijd is dit ongeveer 100. Er is ook een groep, die beide hebben: hoogbegaafd en hooggevoelig. Hier is geen percentage van bekend.

Highly sensitive person – HSP
Deze mensen nemen veel meer waar dan andere mensen. Ze worden door hun omgeving vaak ‘overprikkeld’. Het is niet mogelijk om zich af te sluiten voor deze signalen. Die overprikkeling is zeer vermoeiend en uitputtend. Dit wordt al ervaren als ze baby zijn.
HSP heeft ook zijn voordelen. Zo hebben de mensen een groot rechtvaardigheidsgevoel, ze denken vaak heel logisch, neutraal en resultaat gericht. Ze zijn goed in onderhandelingen en sociale beroepen door de andere aan te voelen en kunnen goed en kwaad beter onderscheiden.
Vaak hebben deze mensen een ander aspect waar ze gevoelig voor zijn, dat zich uit in allergie en voedingsproblemen. Ook sfeerveranderingen spelen een zeer grote rol. Bij het luisteren naar muziek kan door één muziekmaat hun opgewektheid veranderen in somberheid. Ditzelfde geldt ook bij het weer. Bij een zonnige dag kunnen ze veel aan, terwijl bij somber weer hun stemming zeer bedrukt kan zijn.

Hoogbegaafd
Hoogbegaafdheid wil niet zeggen dat deze mensen het hoogste niveau qua onderwijs afronden. Uit onderzoek is gebleken, dat bij 80% van de hoogbegaafden dit niet gebeurt. Vaak is dit te herleiden naar het verleden, het basis- en middelbaar onderwijs. Worden ‘normale’ en minder begaafde kinderen goed begeleid; bij hoogbegaafde kinderen schiet deze begeleiding sterk tekort. De kinderen gaan zich hierdoor erg vervelen, waardoor ze slecht gaan presteren.
Een aantal van deze kinderen hebben bij de hoogbegaafdheid een zeer sterk, vaak fotografisch, geheugen.

HBG (hoogbegaafd en hooggevoelig)
HBG is (nog) geen officiële term. Deze term heb ik voor de eenvoud gekozen. Mensen, die hoogbegaafd én hooggevoelig zijn, hebben tijdens waarnemingen vaak te gecompliceerde gedachten, doordat ze teveel prikkels ontvangen. Hun gedachten, die enerzijds alle prikkels moeten verwerken en anderzijds aan die prikkels een bron van ontwikkeling en ervaring koppelen.
Totdat de persoon tijdens de ontwikkeling een woordenschat voor innerlijke ervaringen heeft opgedaan, worden hun kwaliteiten vaak gekwalificeerd als “net zoals gewone mensen”. Het is verrassend dat de begaafde persoon zich realiseert dat andermans gedachten niet altijd op meerdere manieren tegelijkertijd reageert.
Kinderen met HBG hebben vaak een starende blik, waarbij van alles door hun gedachten gaan. Veel mensen ervaren dit alsof ze ‘door je heenkijken’. Het gevoel van rechtvaardigheid met daarnaast de logische denkwijze kunnen de persoon vaak voor zichzelf in problemen brengen. Bij discussies over bepaalde onderwerpen flitsen de gedachten met dezelfde strekking uit het verleden door het hoofd, waarbij ze gelijk allerlei argumenten beginnen aan te dragen.
HBG’ers zijn vaak chaotisch tijdens communicatie. Zij springen van de hak op de tak. Tijdens een gesprek behoeven ze maar een korte prikkel ergens over te krijgen, een geluid, een geur, een uitspraak en ze veranderen gelijk van onderwerp, gebaseerd op die prikkel.

Persoonlijk
Bovenstaande is deels gebaseerd op eigen ervaring. Tot tien jaar terug heb ik dit nooit geweten. In mijn schooltijd tot en met mijn studies kwam ik in mijn hoofd met logische beredeneringen, maar durfde nooit onderwerpen te beargumenteren of vragen te stellen. Tijdens vergaderingen voelde ik ieders emotie en dacht altijd dat iedereen dit had.
Zelf word ik dagelijks geconfronteerd met feiten, die in mijn hoofd botsen door tegenstrijdige aspecten. Omdat ik mij de afgelopen 37 jaar volledig op de zorg heb gestort, is de verbetering van het stelsel voor mij een levensdoel geworden. In die 37 jaar heb ik ervaring opgedaan, zowel op de werkvloer als een directieplaats binnen een academisch ziekenhuis. Ik heb een systeem opgezet, waar 44 ziekenhuizen al hun basisgegevens uit putten, een organisatie binnen een organisatie. En dat met slechts 5 mensen en er nog geen laptops en tablets bestonden. Op basis van de aangedragen informatie konden wij voor 6 miljard gulden aan declaraties verantwoorden.
Veel nieuwe initiatieven roepen bij mij dan ook vraagtekens op, omdat ik weet dat het in het verleden vaak tot niets heeft geleid. Ik weet tot op de bodem hoe het stelsel in elkaar steekt en dat heel veel aspecten binnen het beleid anders kunnen en moeten.
Velen vragen mij waarom ik, na mijn pensionering, mij ruim 50 uur per week zo inzet om het zorgstelsel te verbeteren, terwijl het mij niets oplevert en alleen maar geld kost. Hierbij komt het HSP aspect om de hoek kijken. Ik weet hoe het is om met het minimum rond te moeten komen, omdat ik ook tweemaal mijn baan ben verloren en geen enkele uitkering kreeg. Een andere reden is, dat ik heel veel moeite heb, dat door deze beleidsvoering, een bijstandsmoeder straks 40% van haar inkomen aan de zorg kan betalen en dat dit geld merendeel in de verkeerde zakken terechtkomt. Daarnaast heb ik zeer grote moeite met het GGZ- en ouderenbeleid.
Bij de jeugd wordt er te gemakkelijk stickers geplakt en medicijnen voorgeschreven en komt men vaak te laat in actie. Volgens de beleidsvoerders leveren de ouderen niets op voor de maatschappij en worden gezien als een kostenpost met het motto: Zing het maar uit tot de dood!
Er zijn ook teveel organisaties en personen die aan het infuus van het zorggeld hangen, die nog geen pleister van een injectienaald kunnen onderscheiden. Dit wordt teveel in stand gehouden.
Ik ervaar het als lastig dat het geheugen alle informatie direct voorhanden heeft, een soort RAM-geheugen, en je niet eerst diep behoeft na te denken over: hoe zat dat ook al weer.

Tot slot
Zoals bij velen met HBG conflicteren tegenstrijdige aspecten, vooral waar logische verbanden ontbreken. Mede oorzaak hiervan is, dat er niet meer neutraal naar een probleem wordt gekeken, maar er altijd een compromis moet worden gezocht om alle partijen tevreden te houden. Het wordt tijd dat hierin eens verandering komt en er op een juiste en eerlijke manier beleid wordt gevoerd. Niet alleen voor de mensen die hoogbegaafd zijn, HSP of HBG hebben, maar voor alle burgers.
Daarnaast wordt het hoogtijd, dat er eindelijk iets gedaan gaat worden aan de begeleiding in het onderwijs van hoogbegaafde kinderen. Investeer in deze kinderen, begeleidt ze. Ze kunnen veel voor de maatschappij gaan betekenen!

De zorg wordt te duur betaald

Geplaatst op door

De zorgverzekering wordt maar weer eens een stuk duurder. Minimaal 30 euro gaat u per jaar meer betalen voor de basisverzekering in 2018. De reden die de zorgverzekeraars daarvoor geven klinkt bizar: “we hebben een onverwachte tegenvaller van 400 miljoen euro in 2016”.

Om die financiële tegenvaller te kunnen plaatsen, eerst een korte les over de inkomsten van de zorgverzekeraar.
De zorgverzekeraar haalt zijn inkomsten uit de premies van zijn verzekerden, uit het zorgverzekeringsfonds dat is opgebouwd uit de werkgeversbijdragen en de subsidies van de overheid en het rendement uit hun beleggingen.
Na een herberekening krijgen de zorgverzekeraars over 2016 minder inkomsten uit het zorgverzekeringsfonds. Dat is die 400 miljoen die ze verwacht hadden te zullen krijgen als compensatie voor risicogroepen, bijvoorbeeld voor opnamen van chronisch zieken in het ziekenhuis.
Het aantal declaraties voor de risicogroepen was in 2016 minder dan verwacht en er is dus sprake van een overcompensatie. Dat geld moet terug naar de overheid.
Hadden de zorgverzekeraars dat niet kunnen voorzien? Als ze een deugdelijke medische registratie voeren, hebben ze dat zeker gezien. Er is dan geen sprake van een onverwacht ‘financieel gat’, maar gewoonweg sprake van wanbeheer.

In de eerste zin kon u het al lezen, de premie gaat minimaal 30 euro omhoog. Want ook de toename van de zorguitgaven willen de zorgverzekeraars gecompenseerd zien. Het CBS zet ieder jaar de zorguitgaven op een rijtje en dat overzicht vertelt ons het volgende.
“In 2016 is ruim 96 miljard euro uitgegeven aan zorg. Dat is 1,7 miljard euro (1,8 procent) meer dan in 2015. Het grootste deel, bijna 60 miljard euro, is gefinancierd via de Zorgverzekeringswet en de Wet langdurige zorg. Het was het vierde jaar op rij dat de zorgkosten minder toenamen dan het bruto binnenlands product (BBP).”
Grote veranderingen in de uitgaven aan de aanbieders van zorg zijn er in 2016 niet geweest. Aan ziekenhuizen (inclusief medisch specialisten) is 27 miljard euro uitgegeven, 0,6 miljard (2,5 procent) meer dan in 2015. De uitgaven aan geneesmiddelen via openbare apotheken, drogisten en supermarkten waren 5,6 miljard euro, ruim 3 procent meer dan in 2015. De uitgaven aan langdurige zorg (ouderenzorg en gehandicaptenzorg) zijn licht gestegen, na een daling in 2015. Vooral de betalingen via het persoonsgebonden budget van de Wet langdurige zorg namen fors toe, met 11,5 procent. (CBS op basis van de nieuwste, voorlopige, cijfers over de zorguitgaven over 2016).”

Het nieuwe zorgverzekeringsstelsel is ruim tien jaar geleden ingevoerd met het doel de zorgkosten door marktwerking te beheersen. Beheersen is een containerbegrip: een continue stijging die minder is dan verwacht, is ook beheersen. En die stijging is inderdaad afgevlakt. Maar om dat aan de marktwerking toe te schrijven gaat toch echt een stap te ver.
Wat we als premiebetaler van de zorgverzekeraar mogen verwachten is dat er een einde komt aan de stijging van de zorguitgaven als die een negatief effect, een stijging van de premie hebben. De prijs van de zorg, in verzekeringstermen ‘het product’, is te hoog. Immers productie maal prijs is jaarlijkse premiestijging. Zorgingewijden kunnen u een reeks mogelijke besparingen uiteenzetten. Ik ga er niet te diep op in, maar denk eens aan overmanagement, overburaucratisering, overregistratie.

Een andere bron van inkomsten, is het rendement uit de beleggingen. En daarmee wordt veel gezegd over ons huidig zorgverzekeringsstelsel. U en ik hebben een verplichte schadelastverzekering opgedrongen gekregen. Dat onze zorgverzekering een schadelastverzekering is, wordt onderschreven door de EU. Zo heffen veel landen waar Nederlanders met een verplichte Nederlandse zorgverzekering wonen, een extra belasting, omdat de zorg via een commerciële verzekering wordt gedekt.
De zorgverzekering valt dus onder de regelgeving die voor alle commerciële verzekeringen geldt. Een belangrijk item is de hoogte van het eigen vermogen. Weet u hoeveel procent van uw zorgpremie “op de plank” bij uw verzekeraar ligt? Nee dus, niemand die u dat vertelt. En kent u het rendement van de spaarcentjes bij uw zorgverzekeraar? Nee, ook al onbekend.

Ik ga niet zeggen dat er financieel wanbeheer is, maar een financieel slecht uitgevallen belegging betalen we dubbel en dwars terug in onze premie.

Hospitality met Zorg

Geplaatst op door

Afgelopen woensdag ben ik op bezoek geweest bij Suzanne van Pelt, directeur Van der Valk Vitaal in Tiel. Het bedrijf biedt een scala aan voorzieningen voor patiënten die revalideren of  na een ziekenhuisopname moeten herstellen en/of zorg nodig hebben. Ook biedt het bedrijf preventie en vitaliteitdiensten.

Externen kunnen eveneens gebruikmaken van de faciliteiten. Bijvoorbeeld familiebezoek dat tijdens de nacht zorg nodig heeft, kan er ’s nachts verblijven. Dit alles ondersteund door medisch en paramedisch personeel.  Zo is er een dermatoloog, cardioloog, huisarts, revalidatiearts, fysiotherapeut, mondhygiënist en verpleegkundige aan verbonden.  Gasten kunnen gebruikmaken van de aanwezige wellness voorzieningen: een yogacentrum, een  fitnesscentrum, een sauna en een zwembad. Van der Valk gebruikt voor dit concept de term: ‘Hotel met Zorg’.

Mijn interesse gaat uit naar het concept, omdat ik geloof dat dit de zorg van de toekomst is. Dit staat ook beschreven in mijn ‘Manifest voor de Zorg’. Patiënten die in alle vertrouwelijkheid, rust en comfort kunnen herstellen met de partner in de directe nabijheid. Ik neem een duidelijk verschil waar in hospitality en klantvriendelijkheid. Dit laatste is bij ieder ziekenhuis aanwezig, maar hospitality is een bedrijfscultuur, die bij een ziekenhuis ontbreekt en niet is te realiseren.
Een ziekenhuis verkoopt een zorgproduct. Dat is altijd onderhevig aan tijd en geld. En lest but not least is het ziekenhuis opgedeeld naar producent en de specialist. In het ziekenhuis verwordt de patiënt tot klacht of diagnose. De patiënt wordt niet meer als geheel gezien. Hij is ‘de gebroken heup’ of de ‘zieke lever’.

Onderzoek heeft aangetoond dat de opgenomen patiënt het immens belangrijk vindt dat het ‘belletje’, het noodsignaal voor de verpleegkundige, altijd onder handbereik is. Duidelijker kan onzekerheid en angst bij de patiënt niet worden aangetoond. Dat is te vertalen als een kreet om veiligheid en geborgenheid. Een kille ziekenhuiskamer, tijdgebonden professionals, en gemis aan bekenden zijn niet de oplossing.
Het moment komt dat de patiënt uit het ziekenhuis wordt ontslagen. Onder druk van prestatie-indicatoren en de zorgverzekeraars houdt het ziekenhuis de verpleegduur zo kort mogelijk. De tijd die het herstel gaat duren is afhankelijk van de diagnose en behandeling. Dan is het Hotel met Zorg een uitkomst voor het eerste of het volledig herstel met professionele hulp. De patiënt is niet langer de gebroken heup, maar meneer Janssen.
Niet vreemd: gastvriendelijkheid is in de bedrijfscultuur geworteld. De klant centraal is geen loze kreet maar realiteit. Dat noem ik hospitality met zorg.

Een ontwikkeling waar ik nog een toekomst zie voor het Hotel met Zorg is het buiten het ziekenhuis brengen van de chemo- en immuuntherapie. Patiënten kunnen zich tijdens deze behandeling ziek, onveilig en bang voelen. Het Hotel met Zorg kan dan de klantvriendelijke behandelplek worden voor de patiënt met de hem vertrouwde professionals.

Ik wil drie belangrijke argumenten noemen voor een Hotel met Zorg:

  1. Een omgeving die het gevoel van onzekerheid en de angst die samenhangt met het ziekteproces vermindert door zorg door vertrouwde professionals.
  2. Het moeilijk zo niet onmogelijk is continuïteit van professionele zorg in de thuissituatie te bieden.

       

  • Het is moeilijk om 24 uur per dag, 7 dagen per week mantelzorg te leveren.

    • Begrijpelijke zorgnota’s

    Geplaatst op door

    Zou u een nota betalen die in wartaal is opgesteld? Nee toch? De zorgverzekeraars doen het klakkeloos.

    Managementgebrabbel
    Af en toe komt zo’n nota boven water, omdat de verzekeraar die doorstuurt naar de verzekerde omdat hij zijn eigen risico nog niet heeft opgesoupeerd.
    Als je de verzekeraar belt om uitleg over de nota, omdat je ervan uitgaat dat die nota in vaktaal is opgesteld en door vakdeskundigen vertaald kan worden in normale mensentaal, begint het pingpongen. Om een lang verhaal kort te maken, ook die jongens en meisjes van de verzekeraar kunnen je geen steek verder helpen bij het vertalen van de wartaal en ze verwijzen je naar de afdeling facturering van het ziekenhuis.
    Voor je de kans grijpt bij het ziekenhuis, krap je je eens achter de oren en vraag je je af wat die harde werkers in die verzekeringspaleizen eigenlijk met je verzekeringspenningen uitspoken, zeker omdat ze het zelf ook niet blijken te weten. Je leest wel eens dat ze afspraken met ziekenhuizen maken over de prijs en de kwaliteit van de zorg en dat ze dat niet doen als zo’n ziekenhuis zich niet houdt aan hun eisen. Die eisen zouden gaan over kwaliteit en prijs. Ja denk je dan, mooie managementgebrabbel, maar je moet toch eerst weten wat en hoe die ziekenhuizen het doen? En dat kunnen ze je niet vertellen!
    Ook de afdeling facturering van het ziekenhuis kan je niet veel verder helpen. Ze komen met termen aan als DBC, DOT, adds-on, dure medicatie en lekenvertaling. Nog steeds heb je geen antwoord op de vraag waarvoor je betaalt en of dat terecht is. Op den duur betaal je de nota. En dat moet je niet doen!

    Van DBC naar DOT
    Het probleem van de wartaalnota ligt bij de overheid, de Wetenschappelijke verenigingen en de zorgverzekeraars die in de jaren 90 van de vorige eeuw gezamenlijk gestart zijn met de ontwikkeling van de Diagnose Behandel Combinatie (DBC) als factuurvehikel. Het is per 2005 in de ziekenhuizen ingevoerd. De gegevens waaruit de DBC is opgebouwd, en dan met name de diagnose- en verrichtinggegevens, sluiten niet aan bij de medische terminologie, zeg maar de vaktaal, van de medisch specialist. In het dossier registreert de medisch specialist je diagnose en je verrichting en die gegevens wijken mijlen ver af van de taal waarin de nota wordt opgesteld.
    Een doorsnee ziekenhuis kent al snel circa 15.000 referentiediagnosen en de DBC telt slechts 2411 diagnoseomschrijvingen. In 2012 heeft de DBC een belangrijke aanpassing ondergaan en is het DOT (DBC’s op weg naar Transparantie) geworden. In het kort komt het erop neer dat de tekst die al niet zelfverklarend was nog eens omgezet wordt en steeds verder af komt te staan van de werkelijkheid. Een puur Nederlands probleem omdat, het is al genoemd, de overheid ,de Wetenschappelijke Verenigingen en de Zorgverzekeraars hebben besloten tot het ontwerp van het factuurvehikel naast de zelfverklarende medische registraties die al lang bestaan en overal ter wereld hun nut in het factureren van de zorg hebben bewezen.

    Oplossing
    En de patiënt die zo’n wartaalnota krijgt? De nota terugsturen naar de zorgverzekeraar en vragen om een deugdelijke vertaling. Tegelijk een kopie van je dossier opvragen bij de behandelend specialist en de teksten in nota en dossier goed met elkaar vergelijken. Net zo lang doorgaan bij de verzekeraar tot de teksten vergelijkbaar zijn en de nota met de werkelijkheid overeenstemt. Kost je wat werk, OK, maar zeker een hoop actie bij de zorgverzekeraars en ziekenhuizen, die actief hebben meegewerkt aan dit gedrocht.

    — Boek deel 1

    Geplaatst op door

    De (social)media staan bol met maatregelen die getroffen worden om de zorgkosten enigszins in de hand te houden. Een mooi streven, maar dit zal mijns inziens tot weinig effect leiden.

    Ik heb daar drie standpunten over:
    1. Er wordt bezuinigd op de verkeerde kosten;
    2. Huidige declaratiesysteem moet in de prullenbak;
    3. Basispremie laten innen door de belastingdienst.

    Steeds weer lees je in de media, dat er bezuinigd kan worden op huisartsen, verplegend personeel, ligdagen, medicijnen, specialisten, etc. De grootste kostenpost is echter het in 2006 ingevoerde declaratiesysteem: DBC/DOT, totaal ondoorzichtig, waardoor er veel consultancybureaus, managers ed (inteelt) er wel bij varen.
    Waarom heeft Nederland gekozen voor een dergelijk stupide systeem. In de ons omringende landen gebruikt men DRG’s (Diagnosis Related Groups). Wij kunnen hierdoor internationaal geen gegevens uitwisselen. DRG’s zijn ook veel transparanter. Ons land houdt het ook liever zo ondoorzichtig mogelijk.

    De hoogte van de basispremie wordt bepaald aan de hand van de prognose van de kosten voor het komende jaar. Nooit wordt er gekeken naar de uitgaven! Om de lagere inkomens iets te ontlasten heeft men een batterij aan medewerkers aangesteld voor de bepaling van de zorgtoeslag. Als de overheid de basispremie (net als de AOW) int via de belastingdienst, dan is men het gehele circus van toeslagen kwijt!
    Ieder kostenbesparend initiatief binnen de zorg zal dan ook niet gehonoreerd worden, omdat het management hierover moet beslissen en die doen zichzelf niet de das om!

    En geloof me, er kan zeker een kwart op de zorg worden bezuinigd, zonder dat dit één zorgverlener zijn baan behoeft te kosten!

    Boek over de zorgsector (deel 1) downloaden:

    PDF_LogoDownload het boekje

    Healthy Community Foundation

    Geplaatst op door

    Healthy Community Foundation

    Veel discussies zijn er gaande over het politieke beleid en hoe dit zou moeten worden verbeterd. Diverse onderwerpen komen aan de orde, waaraan de burger zich het meest stoort. De belangrijkste hiervan zijn zorg en welzijn, direct gevolgd door wonen, persoonlijke ontwikkeling en werken.

    Het kabinetsbeleid zorgde de afgelopen jaren voor veel afbraak. Hoewel de burger hiertegen protesteerde, gebeurde er weinig om dit te veranderen, ondanks alle beloften. Die beloftes komen ineens naar voren nu er verkiezingen aankomen. De visie van de heren politici schijnt plotsklaps te zijn veranderd, want veel van de punten kunnen ineens wel worden verbeterd: bakken met geld worden beschikbaar gesteld, partijen kunnen nu wel met elkaar gaan samenwerken en ‘de burger komt dit allemaal ten goede!’ Als men maar op die bepaalde partij zal stemmen!

    Huidige politiek
    Het is jammer, dat de politiek alleen de burger tijdens de verkiezingen ziet staan. De politici houden zich meer bezig met ‘partijpolitiek’ dan met het luisteren naar en het zorgen voor het welzijn van de burger. Veel nieuwe partijen dienen zich aan om het pluche te veroveren. De belangrijkste vraag hierbij is: Hoe komen we in de Tweede Kamer en hoe halen wij de meeste zetels binnen! Het ene partijpunt wordt nog mooier voorgesteld dan het ander, totdat de partijen (opnieuw) zijn geïnstalleerd. Dan worden de beloftes weer in de lade geschoven en gaat men over tot de orde van de dag.
    Iets dat mij al jaren verbaast is, dat beleidsvisies op een negatieve manier worden uitgevoerd. Heeft de ene partij een plan, dan komt voor het zelfde onderwerp de tweede partij met een ander plan, als die partij maar niet vereenzelvigd wordt met de eerste partij, ondanks dat de plannen voor het grootste gedeelte vaak overeen komen! Ik zou zeggen: kijk waar de overeenkomsten liggen en bespreek de verschillen. Maar dat kan niet, want je partij moet zich wel weten te onderscheiden!’ Haantjesgedrag! Politiek moet je ook liggen. Vaak moet je tegen beter weten in kunnen praten! Sommige figuren maken er zelfs hun ‘beroep’ van, als ze maar in de Tweede Kamer zitten.
    Echter, je hebt de politiek toch nodig om veranderingen teweeg te brengen, maar op de huidige manier, zoals hiervoor beschreven, wordt het vaak een eindeloze weg.

    Een nieuw inzicht met de steun van de burger
    Enkele maanden terug heb ik drie bijzondere mensen ontmoet, die, naast een brede ervaring op verschillende gebieden, ook van een korte politieke carrière hebben mogen genieten. Zij vormden dezelfde gedachten als ik: politiek is een middel, geen doel en de bevolking moet actiever kunnen deelnemen.
    Na een aantal gesprekken kwamen wij vieren tot de conclusie, dat wij alles in huis hadden om daadwerkelijk veranderingen te kunnen gaan brengen in bestaande stelsels. Wij besloten om ons te gaan inzetten voor een betere politiek, waarin de burger meer zeggenschap krijgt bij politieke beslissingen. De volgende stap was voor ons om een aanspreekpunt in het leven te roepen en kregen de mogelijkheid om een niet actieve stichting nieuw leven in te blazen.
    ‘Healthy Community Foundation’ (HCF) is per 1 januari 2017 gestart met de verdere uitwerking van ons gedachtegoed, namelijk om in samenwerking met de burger en professionals uit het veld datgene in Den Haag aan te kaarten, dat onder de bevolking leeft. De stichting heeft geen winstoogmerk en is politiek neutraal.

    De stichting hanteert vier pijlers:
    • Zorg en Zorgstelsel
    • Persoonlijke Ontwikkeling
    • Werken
    • Wonen en Woonomgeving

    Aan de hand van de informatie die burgers en professionals aanleveren, zal onze ‘denktank’ analyses maken, die zullen worden verwerkt tot beleidsadviezen. Deze adviezen worden met de beleidsvoerders besproken. Om hieraan enige druk te verbinden, zullen de burgers over het verloop van de gesprekken worden geïnformeerd via de website en via diverse (social)media.
    De bekendheid van HCF verloopt snel en er is veel vraag naar. De doelstelling van de stichting spreekt aan en is alsvolgt verwoord:

    Doelstelling:

    “Het creëren van een gezonde samenleving, waarin het welzijn van mensen – zoals een goede gezondheid, een ideale woon- en leefomgeving en goede persoonlijke ontwikkeling – centraal staat en dat voor iedere burger bereikbaar, beschikbaar en betaalbaar is”.

    Uitvoering
    HCF is op dit moment bezig om haar beleidsplannen verder uit te werken. Het bouwen van de website heeft daarnaast hoge prioriteit. Contacten worden gelegd met politieke partijen, overkoepelende organen en overheidsinstanties.
    Het eerste plan dat wordt uitgewerkt is Zorg en Welzijn, een onderwerp dat mij zeer aanspreekt. Het huidige beleid op dit gebied laat veel te wensen over en is mijns inziens totaal de verkeerde weg ingeslagen. Onze visie voor een beter, bereikbaar, beschikbaar en betaalbaar zorgsysteem is opgesteld en hierover zal binnenkort worden gepubliceerd. Voor dit plan is uitgegaan van hetgeen ‘leeft’ onder de burgers, de praktijkhouders en andere zorgverleners.
    Er wordt neutraal gekeken hoe de onderwerpen het beste tot hun recht kunnen komen, zonder dat wordt uitgegaan van bestaande situaties, die eventueel aangepast zouden kunnen worden. Dit zou anders een ‘pleister op pleister worden!’
    Zorg kun je in feite niet loskoppelen van wonen. Kijk bijvoorbeeld naar zorg en huisvesting van ouderen. Beide onderwerpen vallen onder welzijn. Dit geldt ook voor persoonlijke ontwikkeling, een breed begrip, dat vele aspecten van iemands leven omhelzen. Deze onderwerpen worden na ‘zorg en welzijn’ uitgewerkt. Vooruitlopend op de website, is er een korte omschrijving van HCF opgesteld, die HIER is te vinden.

    HCF is ook te vinden op de social media:
    • Twitter
    • Facebook
    • LinkedIn

    Verdere informatie kunt u inwinnen via Email: info@stichtingHCF.nl

    Ik hoop op veel ondersteuning vanuit de bevolking. Wij doen ons uiterste best om HCF tot een groot succes te maken.

    De verkiezingskrant van de Stichting ‘Lezen en Schrijven in pure mensentaal’

    Geplaatst op door

    De verkiezingskrant van de Stichting ‘Lezen en Schrijven in pure mensentaal’

    Het leest als een sprookjesboek met kaboutertjes en elfjes die ons een betere wereld beloven. Zo wil de VVD dat de overheid zich zo min mogelijk met de economie bemoeit. De mensen en bedrijven weten zelf wel wat goed voor ze is. Slim wordt verzwegen dat ze dan natuurlijk wel belasting moeten betalen om de leuke dingen die Rutte en de zijnen in petto hebben, te financieren.

    Rutte speelt in op de veiligheid. De VVD belooft te werken aan het bestrijden van overlast, crimineel gedrag en wil minder vluchtelingen. Wordt het weer eens beloven, weinig geven en afkoop met mea culpa?

    Lijkt wel erg veel op Wilders met zijn Partij voor de Vrijheid zegt U? Ja hoor Wilders wil geen vluchtelingen meer toelaten en is tegen de Islam. Is wel wat concreter waar het geld heen moet. Naar de politie en het leger. En voor de ouderen heeft hij nog een lekkere worst: pensioen op 65 jaar. Hoe het allemaal betaald wordt? Dat is van latere zorg.

    Ook de Partij van de Arbeid heeft voor de Nederlanders een mandje vol lekkers klaarstaan. Iedereen gelijke kansen. Een goed bekkend containerbegrip dat weinig tot niets verduidelijkt. De mensen die weinig geld verdienen, zullen minder huur moeten betalen. De overheid gaat voor banen zorgen en de banken moeten de knip voor extra belasting trekken.
    Ook al die lekkernij moet betaald worden. Met alleen een belastingheffing bij de banken redde ze het écht niet. Niet vertrouwen dus.

    De CDA gooit het over een andere boeg. In een consumptiemaatschappij met individualiteit wil ze dat de mensen voor elkaar zorgen. Terug naar de dienstplicht, nu bij de politie of in de zorg. Wel heel erg zacht. En over de centjes blijven ze vaag. Links laten liggen, rechts laten lopen.

    Democraten’66 formuleert meer van hetzelfde, alleen een stukje anders. Mensen moeten eigen keuzes maken. Nou, dat zijn we in de huidige maatschappij al gewend. Dat is dus niets anders dan een open deur intrappen. En iedereen moet zich thuis voelen in Nederland. Mijn beste Alexander, hoe kan dat nu: iedereen? Iedere cultuurfilosoof zal je vertellen dat je de Nederlanders een sprookje probeert te verkopen. Dat is niet zo mooi hoor!
    Dan de leraren: daar zijn er te weinig van en er moet meer geld naar het onderwijs. Die relatie is duidelijk, meer vraagt altijd meer, dus euro’s. Maar of er echt te weinig leraren zijn, blijft een open vraag. En Europa? Meer samenwerking. Ook al zo’n dooddoener. Wordt eens concreet wat je nu écht met Europa wilt.

    Als laatste, er staan meer partijen in het krantje, wat aandacht voor de partij van het elfje Marianne Thieme, de Partij voor de Dieren. Dat is lief: rechten voor dieren. Wat ze daarmee bedoelt en hoe ze dat denkt te regelen, blijft in verkiezingsnevelen gehuld. Nog zo een aardige: de mensen moeten goed zijn voor de natuur en het milieu. En pensioen na 40 jaar werken. Over de centjes die voor al die lieve ideetjes van het elfje nodig zijn, geen woord.
    Een sprookjesboek met de verzamelde sprookjes van de Nederlandse politieke partijen. Kostelijk amusant, een verzameling kinderlijke visies van de Nederlandse top politici. Vertaald in mensentaal is er geen enkele politieke partij die er met aansprekend beleid uitspringt.

    Weer eens een gemiste kans van de kabouters en de elfjes.

    Ministerie van Gezondheid, Welzijn en Wonen

    Geplaatst op door

    Ministerie van Gezondheid, Welzijn en Wonen

    Gezondheid, welzijn, en wonen zijn nauw met elkaar vervlochten. Niet alleen op financieel gebied – de woon- en zorgkosten vormen het grootste deel van de uitgaven van een gemiddeld Nederlands gezin – maar wonen en gezondheid zijn ook de meest belangrijke pijlers onder welzijn. Zorg en wonen hebben de drie B’s gemeen: bereikbaar, beschikbaar, betaalbaar. En laten we de eis van kwaliteit niet uitvlakken.

    Een goede woning in een gezonde en veilige omgeving draagt bij tot welzijn en een minder gebruik van zorgaanbod. Het is niet voor niets dat steden als Rotterdam, Utrecht, Antwerpen en de meeste Duitse steden veel doen op het gebied van een gezond milieu en een lage emissiezone instellen. Maar de sprekendste voorbeelden waar gezondheid, welzijn, wonen en mobiliteit samengaan vind je in Scandinavië. Stockholm, Kopenhagen en Oslo zijn maar een paar bekende steden die ermee aan de weg timmeren.

    Welzijn als het resultaat tussen de interactie van wonen en gezondheid maakt de ‘eerste lijn’ dagelijks mee. Zij zijn de kenners bij uitstek die je kunnen vertellen wat de meerwaarde is van een geïntegreerd beleid.
    De morbiditeitsklachten door slecht wonen lopen van geboorte tot overlijden. Iedere leeftijdsklasse krijgt ermee te maken en des te jonger de klachten beginnen des te sneller zullen die uitgroeien tot chroniciteit. Ziekten die niet alleen de kwaliteit van leven negatief beïnvloeden en de leeftijdsverwachting naar beneden bijstellen, maar ook de zorgkosten per levensjaar steeds verder doen oplopen.
    Morbiditeit die veroorzaakt wordt door wonen is bij ongewijzigde woonomstandigheden onoplosbaar, heeft een slechte prognose en is uitzichtloos voor de patiënt. Dat laatste is een cumulerende factor voor een negatief beeld van het welzijn.

    Wonen (de som van woning, woonomgeving en milieu)is een belangrijke variabele voor de gezondheid en als som daarvan het welzijn. De relaties tussen de variabelen worden steeds duidelijker door groeiend wetenschappelijk onderzoek. Zo is er in Antwerpen veel onderzoek verricht naar de invloed van fijnstof op de vasculaire en pulmonaire morbiditeit. De resultaten zijn zonder meer schokkend. Kinderen die amper de kleuterschool ontgroeid zijn, hebben een significant lagere leeftijdsverwachting dan hun leeftijdsgenootjes in een minder schadelijke woonomgeving.

    Willen we een volledig beeld ontwikkelen op het gebied van wonen en welzijn en de variabelen zoveel mogelijk op elkaar afstemmen dan spreekt er dus veel voor om het beleid op het gebied van de volksgezondheid en het welzijn te integreren met dat van wonen. Het huidige ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport zal naar een hoger niveau moeten worden gebracht, waarbij amateur sport naar Welzijn kan en de professionele sport naar Economische Zaken.

    Het uiteindelijke doel zou dan kunnen zijn een ministerie van Gezondheid, Welzijn en Wonen.

    Fibromyalgie, ziekte die ‘geen ziekte’ mag zijn!

    Geplaatst op door

    Fibromyalgie, ziekte die ‘geen ziekte’ mag zijn!

    Veel mensen hoor je klagen over onbekende pijnen in gewrichten, spieren en weke delen, waar geen duidelijke diagnose voor te stellen is. Artsen, die er geen raad mee weten, vegen het onder de noemer ‘fibromyalgie’ en gaan over tot voorschrijven van fysiotherapie en pijnstilling. Vaak wordt de dosering steeds hoger met alle gevolgen vandien.

    Nu wordt fibromyalgie veelal gezien als een aandoening, dat ‘tussen de oren’ zit. Gewoonweg, omdat men geen oorzaak kan vinden en dat er weinig onderzoek naar gedaan wordt. De ziekte is in Nederland dan ook niet erkend.
    De 340.00 patienten, die in Nederland hieraan lijden, hebben niet alleen te kampen met heel veel pijn, maar lopen nog tegen iets anders aan. Door het niet erkennen, voelen zij zich buitengesloten, een aansteller, dus krijgen ook nog een geestelijke klap te verwerken. Door de hoge medicatie, vaak morfine, ontstaat er bij sommigen een verslaving, waarvan zij willen afkomen. Kortom nog afkickverschijnselen ook.

    Vandaag kreeg ik een boekje over dit fenomeen onder handen, geschreven door Carola Boezer. Zij is zelf fibromyalgie patiënte sinds 1992. Haar geschiedenis en haar worsteling met deze ziekte gedurende de afgelopen 25 jaar heeft zij uitmuntend verwoord. Het boekje is geschreven in zeer begrijpelijke taal. Hoe zij al die jaren tegen muren aanliep, van de pijn niet kon werken, maar toch moest, omdat de ziekte niet erkend is. Hoe ze verslaafd werd aan morfine en hier vanaf wilde komen. Wat de afkickverschijnselen met haar deden. Ook hoe zij vele vrienschappen verloor wegens onbegrip.
    Toch heeft zij kans gezien om met de pijn te leren leven.

    Ik raad daarom een ieder aan om dit boekje te lezen. Niet alleen lotgenoten, maar ook de gewone burger om meer begrip te krijgen voor deze slopende en zogenaamd ‘niet-bestaande ziekte’.

    Voor artsen vind ik het min of meer een verplichting om deze kennis achter de hand te hebben! U wilt toch vlg uw artseneed de patient genezen en niet als een Klaas Vaak strooien met pijnstillers, omdat de kennis ontbreekt! In hoofdstuk 2 heeft zij beschreven hoeveel onbegrip sommige medici tonen .

    Hoe u het boekje kunt bestellen vindt u hier!

    Echt, het lezen meer dan waard!

    Kiezers let op uw saeck!

    Geplaatst op door

    Zo maar, op een stralende winterdag een handjevol titels over de digitalisering in de zorg (uit Zorgvisie ICT van 29 november 2016) in de media.

    • Revalidatiecentrum Reade presenteert Reuma Meter app
    • Uitslagen sneller op patiëntportaal Máxima Medisch Centrum
    • Zorg en ICT moeten zich aan elkaar aanpassen
    • Jeugd-ggz investeert 2 miljoen euro in e-health
    • Process mining helpt administratieve lasten verlagen

    Op het eerste gezicht denk je misschien wel: geweldig die ontwikkelingen, dat gaat de goede kant op. Dan lees je de artikelen en word je al wat minder enthousiast. Dat zet je aan het denken.

    Bijna ieder onderwerp slorpt een vermogen aan euro’s op voor veelal een relatief beperkte groep gebruikers. En is het allemaal wel zo nuttig voor de patiënt, gebruikersvriendelijk en wat is the return of investment? Wie betaalt al die ontwikkelingen, die als een pretpakket worden gepresenteerd?

    Dat zijn jij en ik. Via de premie voor onze zorgverzekering en onze belastingaanslag. Het minste wat je verwacht is dan een controle op het financieel en maatschappelijk nut en het effect op de kwaliteit van zorg.
    Nee dus, het is veelal ‘fact free software’, vergelijk het met spelletjessoftware, only fun!

    De euro’s hadden beter kunnen worden gebruikt! Oké, dat vraagt om een datamodel en een informatieplan, want dat is toch wel het minste dat we als sponsoren mogen eisen?

    Kiezers let op uw saeck!