Moet effe van het hart!

Geplaatst op door

Ruim 6 weken sta ik iemand bij om een huurwoning te verwerven. Zij is buiten haar schuld op straat komen te staan en heeft geen ‘woonpunten’ kunnen vergaren. Ik heb zeer vele telefoongesprekken gevoerd en veel ervaring opgedaan over het feit hoe je niet met mensen moet omgaan. Wat bestaan er een hufters!

Haar medische indicaties zijn aanzienlijk. Op één hiervan zou je al verwachten voorrang te verkrijgen voor onderdak, laat staan vijf van deze indicaties!
Toch maakt dit geen enkele indruk. Je krijgt als antwoord “iedereen heeft wel eens wat!” Zelfs een gesprek willen ze niet aangaan.

Ik gaf aan dat ze nu te ver van haar specialisten woont en er een gevaarlijke situatie zou kunnen ontstaan, gezien haar hartklachten. Meneer, jammer voor haar, maar wij kunnen niets doen! Op de vraag: ‘Moet ze dan maar op straat gaan slapen’ wordt gezegd: ‘Zit niets anders op, want de wachttijd is 5 tot 6 jaar!

Een corporatie verwees me naar nieuwbouw in Leiden. Toen ik naar de huur vroeg, kreeg ik als antwoord: Vanaf 1500 euro netto, buiten GWL en servicekosten. Ik vroeg de persoon of hij wel geluisterd had, want zij heeft een WIA uitkering van € 8000 per jaar! Totale desinteresse en geen enkel begrip.
Ik vind het bovendien een vreemde zaak, dat er vele dure huurwoningen worden gebouwd, terwijl er een enorme woningnood is bij de sociale huurwoningen. Dit beleid kun je toch niet serieus nemen!

Ook staan er in Leiden en omgeving antikraak woningen leeg. Deze worden over ongeveer een jaar afgebroken. De (tijdelijke) bewoners betalen een redelijke huur en er wordt gevraagd om toezicht te houden.
Dit zou voor haar een ideale situatie zijn, maar helaas, ze wordt niet ingeschreven, want ze heeft twee katten. Deze katten zijn zeer rustig, vernielen niets, bovendien heeft ze deze al tien jaar. Ondanks het feit dat de woningen worden afgebroken, mogen haar katten niet mee. Die moet ze maar ergens achterlaten of onderbrengen. Hoe hard en dom kun je zijn!

Het punt is, dat er vele mensen in deze situatie verkeren, maar er wordt weinig tot niets aan gedaan. Wordt het niet eens tijd om het beleid te veranderen? Wellicht de beleidvoerders eens een tijdje dakloos laten zijn. Voelen ze wat het is!
Voor de volledigheid, haar achtergrond: Wie helpt Jolanda…….

Ik vind dat Nederland schandalig met zijn eigen inwoners omgaat!

Magnesiumtekort!

Geplaatst op door

Bij magnesium denkt men in eerste instantie aan het witte poeder, waarmee in de turnwereld de handen worden ingewreven bij rekstokoefeningen. Toch is dit mineraal onmisbaar voor het functioneren van het lichaam. De mens heeft het nodig om in leven te blijven. Magnesium behoort tot de meest voorkomende mineralen op aarde en in het menselijk lichaam. Hoeveel heb je hiervan nodig en wat doet zich voor als er een tekort ontstaat?

Wat is magnesium?
Het woord ‘magnesium’ is afkomstig van de naam van een Griekse stad, Magnesia, gelegen in de regio Thessalië aan de Egeïsche Zee. De bodem hiervan is rijk aan magnesium. Het is een scheikundig element met het symbool Mg en atoomnummer 12.
Magnesium was in de vorm van magnesiumoxide al heel lang bekend, maar pas in 1755 werd ontdekt dat men met een nieuwe stof te maken had. Tot die tijd werden magnesiumoxide en calciumoxide met elkaar verward en beide ongebluste kalk genoemd.

Wat doet magnesium?
Magnesium heeft tal van functies in het lichaam. Na zuurstof en water is het voor de mens een belangrijk middel om in leven te blijven en goed te kunnen functioneren.

  • aanmaak van hormonen;
  • opbouw van spieren;
  • opbouw van beenderen;
  • ontspannen van spieren;
  • ontspannen van zenuwen;
  • overdracht van zenuwprikkels;
  • reguleren bloeddruk;
  • belangrijk voor een goede schildklierwerking;
  • goede slaapkwaliteit;
  • helpt bij huidklachten, oa psoriasis, zonneallergie en acne;
  • hormoonhuishouding;
  • transport van energie;
  • celgroei en celdeling;
  • cholesterolgehalte;
  • bloedsuikerspiegel;
  • behoud geheugen.

Door een tekort aan magnesium ontstaat er stress. Hierdoor worden de bloedvaten vernauwd, de bloeddruk verhoogd en gaat het hart sneller kloppen. Elk orgaan in het lichaam, met name het hart, de spieren en de nieren hebben magnesium nodig.

Wat is de gangbare norm van magnesium
Tussen de 60 en 70% van de mensen in de westerse wereld heeft een tekort aan magnesium.
In een lichaam komt gemiddeld 24 tot 25 gram magnesium voor, met name in de botten (circa 60%), de spieren bevatten circa 20% van het magnesium en zachte weefsels ook ongeveer 20% van het totaal. Circa 1% van het magnesium bevindt zich als ionen/elektrolyten in het bloed. Door dit laatste kan het gehalte van magnesium via de bloedwaarde worden gemeten.
Volgens richtlijnen van de gezondheidsraad hebben volwassen mannen of zwangere vrouwen dagelijks zeker 300 tot 350 mg magnesium nodig en volwassen vrouwen 250 tot 300mg.

Waar zit magnesium in?
Tal van voedingsstoffen bevat magnesium, zoals:

  • groenten (spruitjes, spinazie, postelein, broccoli, rucola, asperges, artisjok, bloemkool, aubergine, bieten);
  • kruiden, bv peterselie, selderie, dille en basilicum;
  • vlees en vleeswaren;
  • fruit, bv ananas, banaan, framboos;
  • zaden, pitten en noten;
  • sojaproducten;
  • cacao;
  • volkoren tarwebrood en roggebrood;
  • schaal-, week- en schelpdieren;
  • zeewier en algen;
  • bepaalde vissoorten (makreel, heilbot);
  • water;
  • ongeraffineerd zout;
  • bonen en peulvruchten;
  • melk en zuivelproducten;
  • gedroogde vruchten (dadels, vijgen en abrikozen

Hoe wordt het magnesiumgehalte getest?
Voor een bepaling van de magnesiumstatus in het lichaam dient het magnesiumgehalte in de rode bloedcellen en de urine te worden gepaald. Een “Magnesium Loading Test” betreft een 24uurs urinetest. Ook kan de bepaling van het calcium- en kaliumgehalte in bloed en urine uitsluitsel geven over het magnesiumgehalte.

Symptomen bij een tekort aan magnesium
Magnesium is cruciaal voor de gezondheid en kan bij ernstige tekorten leiden tot diabetes, beroerte, kanker en dementie. Een licht tekort kan aanleiding geven tot:

  • nervositeit;
  • prikkelbaarheid;
  • spierpijn;
  • hartfalen;
  • verkrampingen;
  • verzwakt immuunsysteem;
  • depressies;
  • wakker schrikken (je denkt dat je valt);
  • migraine;
  • angsten;
  • fobieën;
  • onrust;
  • concentratieproblemen;
  • rugpijn;
  • nekpijn;
  • maagkrampen;
  • oorsuizen;
  • de hik;
  • vermoeidheid;
  • hoofdpijn;
  • verwarring;
  • overgevoeligheid;
  • tics;
  • trillen;
  • slapeloosheid;

Verder wordt door ondermeer dr. Carolyn Dean gesteld, dat magnesium de hersencellen zal beschermen tegen schadelijke invloeden van ondermeer aluminium, beryllium, cadmium, lood, kwik en nikkel. Verder stelt zij, dat bij tekort aan magnesium uiteindelijk Parkinson en Alzheimer kunnen ontstaan. Dit bleek ook uit verder wetenschappelijk onderzoek.
In het westen is de magnesiuminname te laag. Dit is ook een reden dat het aantal hartritmestoornissen bij de man is toegenomen, het aantal gevallen van hoge bloeddruk is verhoogd en dit aanleiding kan geven tot diabetes.

Hoe ontstaat magnesiumtekort?
In de eerste plaats kan het tekort ontstaan door een bepaald voedingspatroon. Daarnaast kan stress magnesiumtekort veroorzaken. Hoe meer stress, hoe meer magnesium wordt verbruikt. Door het lage magnesiumgehalte in de cellen, wordt er meer stress veroorzaakt, waardoor men in een vicieuze cirkel belandt. Ook kunnen bepaalde medicijnen en maagzuurremmers magnesiumtekort veroorzaken. Onder invloed van medicijnen, frisdranken, chemicaliën en suiker wordt magnesium te snel uit het lichaam afgevoerd. Ook problemen met de darmen, zoals de Ziekte van Crohn kan een tekort veroorzaken, doordat teveel magnesium wordt afgevoerd.

Tot slot
Er dient beter te worden gelet op de status van dit mineraal in het lichaam. Hoewel een tekort kan leiden tot zeer veel klachten, wordt er toch te weinig aandacht aan geschonken of over het hoofd gezien. Verder moet men zorgen, dat er voldoende magnesium wordt ingenomen. Dit kan door rekening te houden met bovengenoemde voeding, eventueel aangevuld met supplementen.
Door de ‘Nordic Nutrition Recommendations 2012’ wordt aanbevolen:

  • kinderen van 2 t/m 5 jaar: 120mg;
  • kinderen van 6 tot 9 jaar: 200mg;
  • jongens van 9 t/m 13 jaar: 280mg;
  • mannen vanaf 14 jaar: 350mg;
  • vrouwen vanaf 9 jaar: 280mg.

Wees alert bij aanhouden van bovengenoemde klachten en vraag aan de arts of deze wellicht kunnen worden veroorzaakt door een tekort aan magnesium.

Logica ontgaat mij volledig!

Geplaatst op door

Als je vanaf de weg naar een gebouw kijkt, kun je zeggen: dat ziet er goed uit! Niets meer aan doen! Hooguit nog enkele aanpassingen aan de tuin er omheen. Je kijkt niet naar de constructie van het gebouw en of er wel vloeren, trappen en liften aanwezig zijn. En of het überhaupt leefbaar is.

Zo ziet minister Schippers het zorgstelsel. Het staat, dus we borduren daarop verder. Niets meer aan de inhoud doen! Er ontstaat nu symptoombestrijding op symptoombestrijding, terwijl men ziet, dat het niet goed gaat.
Je kunt nu wel stellen dat Nederland de beste zorg biedt van Europa, maar dat is wel aan de zorgverleners (artsen, verpleegkundigen, eerste lijn, etc) te danken, niet aan de minister of VWS of haar tientallen advies, automatisering- en consultancyclubs en zeker niet aan de zorgverzekeraars. Het is ook bekend, dat we, volgens de OESO, op de VS na, op basis van het BBP voor de zorg het duurste land ter wereld zijn.

Iedere motie, die enige verbetering zouden kunnen aanbrengen in het zorgstelsel, worden door de minister zondermeer de grond ingestampt.
Als je enige kennis hebt hoe het systeem nu in elkaar steekt en je denkt logisch na, dan valt je op dat hier sprake is van een enorm bord voor de kop. Iemand die het niet wil begrijpen! Of een enorme kokervisie, gericht op positieve resultaten van commerciële bedrijven, zoals zorgverzekeraars.
In en in triest, dat men zich zo laat leiden. En dat voor een gehele bevolking, die een verplichte basisverzekering door de strot geduwd krijgt. Een verplichte basisverzekering, die uit 70 verschillende polissen bestaat!

Wat zit daar achter?

Ziekenhuizen en ’t grote geld

Geplaatst op door

In de marketing gaat het in de kern om het geld. Geld dat zorgt voor continuïteit van het bedrijf en werkzekerheid biedt aan de medewerkers. Geld dat verdiend moet worden met de producten of diensten die het bedrijf aanbiedt. Geld dat verdiend wordt met het beantwoorden van de vraag van de consument. Het betekent een commerciële wijze van denken en doen, die door de bloedbanen van de organisatie stroomt.

Een terugtredende overheid en veeleisende banken
Tot voor kort was commercieel denken nog ver van mijn bed in de ziekenhuizen. Maar dat is snel veranderd. Een terugtredende overheid betekent dat ziekenhuizen, zorgverzekeraars, patiënten en banken zelf hun spel moeten spelen. Niemand kon een paar jaar geleden bedenken dat de eurocrisis zo hard zou toeslaan en dat de spelregels alleen maar zouden verharden. Maar het spel moet worden gespeeld en dat vraagt heel veel van de ziekenhuizen.
Ziekenhuisbestuurders die er gewoonweg niet klaar voor zijn en hun vlucht hebben genomen tot de meest excessieve organisatiestructuren, die ze ook nog eens volgestouwd hebben met managers van diverse pluimage. Want wat goed is voor het bedrijfsleven is toch ook goed voor de ziekenhuizen?
Nou, dat valt nog wel eens te bezien. Zo vragen de banken een vette winst die de ziekenhuizen moeten scoren en die gestort wordt op een nog vettere vermogensrekening, voordat ze ook maar een euro lenen voor de nieuw- of verbouw of de investering in de ICT. Dát hebben al die managers wel gemeenschappelijk op hun netvlies: steeds luxere gebouwen om patiënten te lokken en megalomane ICT projecten, die gebaseerd zijn op wankele business plannen. Manager en functionaliteit is immers een contradictio in terminis.

Kwalitatieve zorg wordt ingeruild voor het grote geld
De prioriteit van de ziekenhuizen is dan ook niet langer de patiëntenzorg, maar de winst op korte termijn. Niet de patiënt centraal en kwalitatieve zorg tegen een goede prijs, maar zoveel mogelijk producten aan de patiënt slijten voor zoveel mogelijk geld. Alles wat geld oplevert is goed. Het lijkt erop dat de managers alleen maar bezig zijn met het uitdenken van nieuwe producten, het creëren van een nieuwe vraag daarvoor en tegelijkertijd continu bezuinigen.
De vederlichte ziekenhuismanagers laten zich hierbij helpen door consultants die in groten getale in de ziekenhuizen zijn neergestreken. Ook hun creativiteit reikt niet ver, zeker niet omdat er op korte termijn resultaat móet zijn. Daar de managers en de consultants werken vanuit een korte termijn visie, scoren ze snel het zo gewilde resultaat door mensen te ontslaan en gebruiken ze daarvoor dezelfde trucs: continu aanpassen van functiebeschrijvingen, competentie-aanpassingen, assessments en leeftijdsdiscriminatie. Dat is zonder meer onethisch en bovendien ook nog eens niet efficiënt.

Pas op! Dat wil niet zeggen dat er geen goede arbeidsorganisatie moet zijn. Maar dat is een doel voor middellange termijn, waarvoor een goed bestuur helemaal geen consultants nodig heeft, omdat zij het zelf met hun eigen mensen, hun échte zorgkapitaal, kunnen klaren. Zo’n echt hechte organisatie van mensen zal zich ook niet gek laten maken door marktwerking, omdat ze het verschil kent tussen waarde en euro en heel goed weet wat de patiënt van hen verwacht. Helaas zijn deze ziekenhuizen dik in de minderheid. De meerderheid speelt hoog spel voor het grote geld. Wie herinnert zich immers niet de geschiedenis van France Telecom?

Woningnood! Regering: doe er eens wat aan!

Geplaatst op door

De woningnood binnen de goedkopere ofwel sociale huurwoningen viert al jaren hoogtij. Je bent starter, moet door een lichamelijk ongemak gelijkvloers gaan wonen of je hebt een relatie achter de rug en moet de gezamenlijke woning verlaten, dan heb je een groot probleem.

Regeltjes
Ondanks dat de overheid zich al sinds de oorlog bezighoudt met veel nieuwbouw, schijnt het toch niet te lukken om het zodanig aan te pakken, dat het ook effect heeft. Het opstellen van regeltjes hoe de huurwoningen moeten worden verdeeld en hier allerlei commissies voor in te stellen, weet men het niet aan te pakken.
Op tv wordt er veel aandacht aan besteed, zoals afgelopen 6 mei nog bij Kassa. De gesprekspartners wijzen duidelijk naar elkaar die de regels bepalen.

Overheid
Het tekort aan sociale huurwoningen bedraagt op dit moment 160.000! Bij een dergelijk tekort zou je denken dat men er alles aan doet om die achterstand weg te werken. Maar nee, het aanbod van sociale huurwoningen liep in zes jaar (2009-2015) terug van 75% naar 58%.
Daarbij vond men schijnbaar de woningnood opgelost, zodat men het ministerie van Volkshuisvesting zijn zelfstandigheid (na ruim 65 jaar) ontnam en onder een ander ministerie schoof. De taken van het departement gingen per 14 oktober 2010 deels over naar het ministerie van Infrastructuur en Milieu. De verantwoordelijkheid voor taken op het gebied van volkshuisvesting, wijken en integratie ging over naar het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties.
Nou, daar schiet de burger veel mee op! Een beetje schuiven met departementen, heel veel commissies in het leven roepen, stapels papier produceren met hoe het zal moeten en dat is het.

Ministerie van VROM
Zelf heb ik 13 jaar op het ministerie van Volkshuisvesting en RO gewerkt, van 1968 tot 1981. In die tijd had het departement nog invloed op woningbouwverenigingen. Er werden richtlijnen opgesteld over het aantal woningen en hoe die moesten worden verdeeld in woningwet, premiehuur en vrije sector woningen en er werd streng op gecontroleerd. Ook de aanvangshuur en de huurverhoging de komende jaren werd door ons bepaald. Dit gebeurde op basis van een dynamische kostprijshuur.
Mijns inziens bouwen die woningcorporaties maar raak en dan het liefst in de vrije sector. Dit levert namelijk meer op. In Leiden wordt er nieuwbouw gepleegd. Huren van €1500 tot €2000 worden met een strak gezicht aangeboden! Schaamteloos!

Passend Toewijzen
Per 1 januari 2016 is de regel ‘Passend Toewijzen’ ingevoerd. Zij wijzen de woningen toe aan mensen met een laag inkomen, die in aanmerking komen voor huurtoeslag.
De corporaties schuiven alles naar die commissie, die de aanvragen theoretisch bekijkt en beoordeelt. Het is een soort loterij. Bij de gemeente of bij de corporatie behoef je niet aan te kloppen, want voor je het weet sta je weer buiten, zonder resultaat.

Te weinig betaalbaar aanbod
Voor woningzoekenden met een laag inkomen, worden er zeer weinig sociale woningen aangeboden. Mocht er een woning vrijkomen, dan kun je, met voldoende punten, hierop reageren. De kans dat je de woning dan toegewezen krijgt is nihil. Je moet je niet verbazen als er nog 300 kandidaten voor je zijn. De wachttijd op zo een woning is wel 5 tot 6 jaar!
Starters kunnen het vergeten om een goedkope huurwoning aangeboden te krijgen. Vaak is het inkomen te laag en hebben zij geen of onvoldoende woningpunten. Het kan jaren duren voordat zij zelfstandig kunnen gaan wonen.

Woningnood
Naast de starters zijn er nog drie groepen mensen met een zeer groot probleem op het gebied van huisvesting.

Groep 1
De mensen met een lichamelijke beperking. Velen hebben een aangepaste woning nodig, die hun huidige huis niet kan bieden, zoals een beganegrond woning of een woning waar een lift aanwezig is, alles gelijkvloers, rolstoel begaanbaar, etc. Vaak zijn ze aangewezen op een WIA-uitkering, dus hun keuze is zeer beperkt. Het resultaat is, dat ze nog wel enige tijd in hun huidige huis moeten verblijven, ondanks alle (ondoenlijke) ongemakken.

Groep 2
Eén op de drie huwelijken/relaties worden verbroken. Hierdoor zal één van de twee de woning moeten verlaten. Vaak is dit de vrouw. Heeft men pech, dan heeft de vrouw weinig carrière opgebouwd. Woningpunten zijn er ook vaak niet. Waar moeten deze mensen naar toe? En dat zijn er zeer veel! Vaak krijgen zij onderdak bij familie of vrienden of zijn aangewezen op een noodwoning of vakantiehuisje, waar vaak de huur gigantisch hoog is!

Groep 3
Voor studenten is het zeer moeilijk om een kamer te bemachtigen. De ‘huisjesmelkers’ maken woekerwinsten met de huurprijs van kamers. Deze week kwam er nog het bericht, dat buitenlandse studenten zelf in asielzoekerscentra slapen of in de auto. Een makelaar gaf mij aan dat hij soms de vraagprijs van een kamer niet over zijn lippen kon krijgen: €850 euro voor 15 m2 en het toilet en de douche delen met 16 man!

Corporaties aan zet
De corporaties moeten door de overheid worden gewezen op hun verantwoordelijkheid. Zij moeten worden gedwongen en gestimuleerd om zich voornamelijk te richten op goedkope huurwoningen. En dit geldt niet alleen voor woningen onder de huurtoeslaggrens van € 592,55, maar ook woningen die net boven die grens liggen. Om dit tekort van 160.000 woningen weg te werken, bij een bouw van circa 30.000 per jaar, is men nog wel even bezig.

Eigen woning
Er moet meer ruimte geboden worden om een woning te kunnen aanschaffen. Er wordt nu naar het inkomen gekeken en gelijk afgewezen. Het onderpand is niet van belang, ook de huidige lage rente niet. Gaat men uit van een woning van € 125.000 op basis van een annuïteit en een rente van 2%, dan betaalt men per maand, inclusief de WOZ-waarde, rond de €400,-. Met ondersteuning van de overheid (garantie) en subsidie, die nu aan huursubsidie zou worden uitgegeven, zijn deze mensen veel goedkoper uit! En er is onderpand. Alleen nog een instantie die zich gaat richten op hypotheekverstrekking.

Tot slot
Al enige tijd zet ik mij hard in voor een dame, die door haar ex op straat werd gezet. Zij heeft geen woningpunten kunnen opbouwen en had, door lichamelijke aandoeningen, op dat moment geen baan. Het enige waar zij terecht kon was een vakantiewoning, die van alles mankeerde en zeer duur was in huur. Bovendien lag deze woning op 50km afstand van het ziekenhuis, waar ze enkele malen per week op aangewezen was.
Vele instanties heb ik gebeld. Toen ik de grootste woningbouwvereniging aan de lijn had en het verhaal uitlegde, dat deze dame het aan de nieren, het hart, de longen en de vaten had, kreeg ik als antwoord: “Iedereen heeft wel eens wat. De wachttijd is zes jaar voor haar!” Op mijn vraag of zij dan maar buiten op een bank moest gaan slapen, zei hij: “Die keuze is aan haar!”

Zorgverzekeraars betrouwbaar?

Geplaatst op door

De media staan bol met de proefballonnen die de zorgverzekeraars oplaten. Om er twee te noemen: de geplande afschaffing van de restitutiepolis en duizenden onnodig uitgevoerde operaties. Het afschaffen van de restitutiepolis koppelt de patiënt aan het ziekenhuis waar zijn zorgverzekeraar een contract mee afsluit.

De restitutiepolis
Onder het mom van de kosten in de hand houden is je vrije artsenkeuze weg. Zo ben je straks uren onderweg om het ziekenhuis van de zorgverzekeraar te bereiken. Dat wordt dus een dagje vrij nemen voor het consult waar de arts vijf minuten aan mag besteden. Want je werkgever staat niet te trappelen om je door te betalen terwijl je niets voor hem produceert. Trouwens als hij je wel door zou betalen zou de winst die de zorgverzekeraar behaalt op macro-economisch niveau wel eens verlies kunnen betekenen.

De onnodige operaties
Dat was schrikken. Ben ik nu terecht of onterecht geopereerd? De zorgverzekeraar kan het niet vertellen, want die heeft natuurlijk geen inzage in mijn medisch dossier. En in dat medisch dossier, dat voor iedere buitenstaander gesloten blijft door het beroepsgeheim van mijn arts, staat waarom ik zo nodig geopereerd moest worden. Hoe komt de zorgverzekeraar dan aan die gegevens? Weten ze iets wat ik niet weet en hebben ze stiekem toch wat informatie over mij in hun databases gestopt?

Nee, zeggen ze, we doen dat op basis van vergelijkingen. Vergelijkingen? Waar vergelijken ze me mee? Natuurlijk kunnen ze mijn gegeven tegen gestandaardiseerde gegevens houden, maar welke gegevens hebben ze dan wel gebruikt? Hoe meer ik erover nadenk, hoe kriegeliger ik ervan word.
De volgende keer laat ik me maar in België opereren. Daar hebben de zorgverzekeraars helemaal geen probleem mee. En als ze dat wel hebben, moeten ze met een heel goede verklaring komen waarom ze zoveel miljoenen euro’s klakkeloos betalen om die 150.000 opnamen in de Belgische ziekenhuizen te betalen. Ben je tenminste niet onnodig geopereerd.

Wat wil de zorgverzekeraar werkelijk?
Proefballonnetjes hebben in de politiek, en daartoe rekenen we ook de zorgverzekeraars als verlengstuk van VWS, een doel. Wat zou het doel zijn? Niet moeilijk als je de discussie volgt over het uit de hand lopen van de kosten van de zorg. De overheid heeft er totaal geen controle meer over en iedere afspraak die ze met de zorg maken over de kostenontwikkeling wordt met voeten getreden. Het stereotype antwoord is: we kunnen niet anders, er is een groeiende vraag die we moeten beantwoorden.
Dat is maar een deel van het verhaal. De OESO heeft immers becijferd dat Nederland het op één na duurste land voor zorg ter wereld is. Alleen de VS moeten we nog voor ons laten. Kenners van de ziekenhuiszorg weten je te vertellen dat het DBC/DOT factureringsysteem daar de reden van is en dat door het ontbreken van een goede medische registratie ieder inzicht in de feitelijk behandelde morbiditeit en dus de sturing, ontbreekt. Patiënten klagen dan ook niet voor niets over nota’s met onbegrijpelijke omschrijvingen.

Het doel van de ballonnetjes is dat de zorgverzekeraars grip krijgen op de ziekenhuizen. Het bestuur van het ziekenhuis buitenspel, de medisch specialisten onder curatele en de zorgverzekeraars aan het roer. Zij gaan de inhoud van de zorg en de prijzen bepalen die ze ervoor betalen. En dat er minder ziekenhuizen overblijven is colleteral damage.

Heeft u nog vertrouwen in uw zorgverzekeraar?

Zorgregistratie nog niet voor morgen!

Geplaatst op door

In het NTvG van 16 mei jl. las ik het volgende artikel: ‘Niet blindvaren op registratiegegevens’. Zelfs met een bril van maximale sterkte zou ik de huidige zorgregistratie nog terzijde leggen. De zorgregistratie, of met de modernistische term “medical intelligence’ is in de meeste ziekenhuizen immatuur.

Wil de eenmalige zorgregistratie werkelijk van de grond komen en de verwachtingen van hergebruik voor diverse doeleinden waar maken, zullen er nog bergen verzet moeten worden.
Zo maar drie knelpunten uit een analyse over de eenmalige zorgregistratie die kort geleden is gehouden:

  • de automatisering schiet te kort (het EPD),
  • de referentietabellen van Dutch Hospital Data, waarmee we diagnosen en binnenkort verrichtingen vastleggen, zijn verre van volledig; eigenlijk niet geschikt voor een eenmalige vastlegging van de zorggegevens
  • het ontbreekt aan afspraken over de verantwoordelijkheid van de kwaliteit van de registratie.

Talloze medewerkers van arts tot poli-assistente zijn bij de zorgregistratie betrokken, maar de verantwoordelijkheid voor het eindproduct is niemand bekend.

Die automatisering is een heikel onderwerp. De ziekenhuizen tezamen hebben de afgelopen jaren honderden miljoenen euro’s geïnvesteerd in de aanschaf van EPD’s en de ombouw daarvan naar de DBC-systematiek. Nu zullen weer honderden miljoenen geïnvesteerd moeten worden om de eenheid van zorgregistratie – we hebben het over uniformiteit – te realiseren.
Nu blijkt de ziekenhuisautomatisering één grote verbrandingsoven van euro’s te zijn. Misschien wordt het eens tijd om vanuit één centraal punt de organisatie en het afstemming van het primaire proces, het documentatieproces en registratieproces aan te sturen.
Laten we als voorbeeld het ‘automatisch autorijden’. De ontwikkeling in de automotive industry gaat als een speer, de betrokken overheden nemen de uitdaging op, ondersteunen de ontwikkeling en scheppen het kader voor de praktijk.

Schandelijk voor de rijke westerse landen dat ze de zorg en daarmee hun inwoners overlaten aan goedwillende amateurs, die gezien de historie, er weinig van bakken.

Zorgkostengereedschapskist

Geplaatst op door

Graag nodig ik de lezers uit om ideeën over verbetering en verandering van de zorg te ventileren. Vanuit een perspectief als bv patiënt (wat valt je op, waar erger jij je aan, wat gaat er goed), vanuit het perspectief van medewerker in de zorg, vanuit het perspectief van manager, vanuit de zorgverzekeraar, etc. zijn uw reacties meer dan welkom.

Gereedschap
De kosten van de zorg en daarbij ‘de gereedschapskist’ met begrippen als efficiency, capaciteit, voorkomen van dubbele onderzoeken, zijn vierjaarlijks terugkerende woorden met de verkiezingen in aantocht. Immers, iedere Nederlander heeft wel op één of andere manier met zorg te maken, betaalt zorgkosten, leest en hoort erover.
Scoren met die kist vol aftands gereedschap voor die jongens en meisjes, die als beroepspoliticus door het leven gaan. En achter hen komt een vloed van meelopers: directies van zorgverzekeraars, ziekenhuisbestuurders en hoogleraren in een of andere managementtak, die het gereedschap wat polijsten en voorzien van nieuwe handvatten, zodat het er weer helemaal nieuw uitziet. Iedere publiciteit waarmee ze zich kunnen profileren als vertegenwoordiger van de premiebetalende patiënt is mooi meegenomen.
Als je een oordeel wilt kunnen vellen over de hoogte van de zorgkosten moet je twee dingen heel erg goed weten: je moet een diepgaande kennis van de gezondheidszorg en de processen hebben en je moet een norm hebben waaraan je de kosten spiegelt. Nog nooit heb ik iemand ontmoet die voldoende kennis van beide onderwerpen had om ook maar een uitspraak over de kosten en efficiency te kunnen doen.

Entiteit
Wie praat er nu echt met de werkers in de zorg, de verpleegkundigen, de paramedici, de dokters hoe het er aan toe gaat en hoe zij over veranderingen en verbeteringen in hun werk denken? Dat doet geen enkele manager onder het mom dat de cijfers hem voldoende duidelijkheid geven hoe de stand van zaken is, waar de verbeterpunten te vinden zijn en wat dat aan euro’s oplevert.
En daarmee is eigenlijk alles gezegd wat er zich in de zorg afspeelt: de medewerker is voor het management tot entiteit verwoorden. Met entiteiten kun je spelen, schuiven, rekenen en er de meest fantastische managementtheorieën op loslaten.

Nog even en de patiënt is ook niet meer dan een…….!

Zorg of cijferpalet……..

Geplaatst op door

Kent u uw BSN nummer? Nee? Dan wordt het hoog tijd het uit uw hoofd te leren. Waarom? Omdat u zich ermee identificeert en de keten van banken tot zorg er dol op is. Onder het motto “het voorkomt fouten” worden uw gegevens aaneengeplakt tot een keten van gegevens. Commercie en marketing kneden het tot een cijferbrij, die als informatie wordt aangeboden.

U vraagt zich af wat dat met een ziekenhuis te maken heeft?
Het antwoord is heel simpel: U bent niet langer een patiënt maar een nummer. Computers verwerken nummers nu eenmaal makkelijker dan alfanumerieke gegevens. De ziekenhuismanagers zijn er dol op, ze leven ervan. Met nummers kun je zo heerlijk rekenen! Niet alleen optellen en aftrekken, maar ook statistiek. Bewijzen wat je wilt.
De manager heeft een heel cijferpalet tot zijn beschikking. Het eerste wat hij ’s-ochtends doet is de computer, zijn toverdoosje, aanzetten om zich de hele dag te verdrinken in zijn palet aan cijfers.
Druk, druk, druk, geen tijd om te luisteren, zijn directiecomité wacht op een nieuwe cijferreeks die, versierd met een PowerPoint, gepresenteerd moet worden op een wandgroot scherm. De uitkomst, de conclusie in het laatste PowerPointsheetje, is, dat door bezuinigen in personeel, de winstcijfers weer een extra tintje groen scoren. Een conclusie die de managers likkebaardend omarmen.

De gevolgen laten zich raden
De patiënt komt in dit megalomane bouwwerk, waar de gangen behangen zijn met kunstwerken, de hal een overdekt winkelcentrumpje is en het cafetaria breeduit reclame maakt voor hamburgers.
Alles uitgedacht door snelle marketingjongens en –meisjes, die menen dat een BSN-nummer dit allemaal heel erg cool vindt. Het ziekenhuis als beleving, fun en als je ze hun gang laat gaan, komt er direct nog een bioscoopzaal bij. Maar het BSN-nummer is nu ‘patiënt’ geworden en zoekt iemand die hem de weg kan wijzen naar de polikliniek waar hij een afspraak heeft.

Afspraak maken
Een afspraak die hij enkel en alleen via zijn PC heeft kunnen maken, omdat het ziekenhuis dat zo makkelijk vindt. Als de patiënt eindelijk de polikliniek heeft gevonden wacht hem een verrassing. Het ziekenhuis werkt digitaal en heeft afscheid genomen van de polikliniekassistentes. Er hangt een Schipholbord, waarop hij kan zien naar welke wachtkamer hij wordt verwezen en hoe lang de wachttijd is. Na het consult wordt de patiënt doorverwezen voor een aantal onderzoeken.
De opdrachten worden digitaal verzonden en de patiënt wordt verondersteld nu de reeks af te werken. De hele riedel herhaalt zich, digitaal afspraken maken, zoeken en geen vragen kunnen stellen aan een behulpzame polikliniekassistente.
Dan volgt de opname. Die verloopt even contactloos en tijdens de opname blijken de verpleegkundigen geen tijd meer te hebben voor menselijke communicatie. En als de patiënt na ontslag een vraag heeft over zijn medicatie, staat hem niets anders dan een consult te boeken via zijn computer. Drie weken wachttijd. De menselijkheid wegbezuinigd.

Dagelijkse praktijk
Achter het scherm van de manager ziet het er prachtig uit. Cijfers liegen niet. Maar in de praktijk loopt het toch iets anders. Managers hebben geen oor naar communicatietijd voor de patiënt. Die tijd is onplanbaar, kan niet met zijn toverdoosje berekend worden en is een kostenpost. Dus alle cijfertjes ten spijt, echte patiëntenzorg blijft mensenwerk, menselijk werk.
Misschien denkt u dat dit een overdreven verhaal is. Helaas dan moet ik u teleurstellen. Het komt uit de dagelijkse praktijk.

Zorgstelsel: hoe ver nog…….

Geplaatst op door

In de jaren 80 en 90 heb ik vanuit mijn positie binnen het academisch ziekenhuis Leiden (thans LUMC) een zelfstandige organisatie opgezet voor de digitale registratie en verwerking van medische handelingen. De basis werd gevormd door de medische registratie en de financiële administratie gebruikte dit voor de declaraties, grootboek en de statistiek. Ook putte de visitatiecommissies gegevens uit dit bestand. Tevens waren alle (inter)nationale codestelsels aan het systeem gekoppeld. Gestart binnen mijn ziekenhuis sloten binnen drie jaar 43 andere ziekenhuizen hierop aan. Op basis van onze gegevens kon er voor ruim 6 miljard gulden aan declaraties worden verantwoord.

Uiteraard kon ik dit niet alleen. Naast het bureau, bestaande uit 5 medewerkers, had ik een club van uitstekende adviseurs, die ik kon raadplegen en in dienst waren bij de aangesloten ziekenhuizen. De declaraties waren toen een stuk ingewikkelder en arbeidsintensiever dan tegenwoordig.
Nu heb je een basisverzekering, die geldt voor alle burgers, met eventueel een aanvullende verzekering. In die tijd waren er drie verschillende zorgverzekeringen: ziekenfonds, particuliere en privépatiënten en daarbinnen verschillende verzekeringsklassen.
Per jaar waren er drie tariefmutaties, waarbij er per keer circa 120.000 tarieven moesten worden aangepast! Toch konden wij het met z’n vijven aan, met beperkte financiële- en automatiseringsmiddelen. Computers waren er nog niet. Wij bedienden ons met aan het ZIS aangesloten monochrome terminals. De gegevens moesten op 44 tapes worden gezet en naar de ziekenhuizen gestuurd, waar ze in het ZIS werden ingelezen.

De gehele opzet van het systeem, de problemen waar we tegenaan liepen en alle verbeteringen staan me nog bij als de dag van gisteren. Daarom erger ik me mateloos aan het ondoordachte beleid dat nu wordt gevoerd. Er wordt geroepen, dat de zorg zo duur wordt. En dan weer een bericht, dat men kans zag om toch weer een paar miljoen te bezuinigen, terwijl het basisprobleem niet wordt aangepakt.
We gaan binnenkort over de honderd miljard kosten per jaar heen! De DBC’s, een zeer fraudegevoelig systeem, dat financieel alles eruit haalt wat maar mogelijk is, zonder dat de gedeclareerde handelingen hebben plaatsgevonden, blijft men hanteren.
Andere landen werken met DRG’s, dus van vergelijking met andere landen is geen sprake. Hiervoor moeten voor de EU weer conversietabellen worden opgesteld, dat duizenden mensuren gaat kosten.
Honderden organisaties, particuliere bedrijven, consultantsbureaus, managers, overheidinstanties, etc hangen aan het infuus van de zorggelden, maken het zorgstelsel ondoorzichtiger en bewerkelijker (uurtje-factuurtje) en de burger draait op voor de kosten!

En wat is nu werkelijk het basisgegeven: een patiënt heeft een ongemak/aandoening, dat moet worden verholpen en daarvoor moet een rekening worden uitgeprint. Meer niet! Als je ziet hoeveel mensen zich hiermee bemoeien….. Het wordt de zorgverlener onmogelijk gemaakt om het werk nog naar behoren uit te voeren.
De patiënt volstorten met geneesmiddelen en als die niet werken de volgende lading laten aanrukken, is geen therapie. Mijns inziens worden de medische studieboeken betaald door de farmacie. Een gezamenlijke (landelijke) inkoop van geneesmiddelen en medische hulpmiddelen zal de kosten drukken. Ook meer gebruik van generieke middelen. Multidisciplinair overleg hebben vele artsen nog niet van gehoord. Er wordt vaak aangemodderd als men niet zeker is van een diagnose, waardoor de patiënt langer in het ziekenhuis verblijft.

De ICT binnen de zorg is bar slecht. Sinds 2002 wordt er al over een EPD gesproken (zelfs de eerste letter hiervan: elektronisch, is al 30 jaar uit de tijd!), heeft honderden miljoenen gekost en werkt ook niet. Op deze manier gaat het ook nooit werken! Het landelijk schakelpunt, opgezet en in stand gehouden door een vele tientallen miljoenen subsidiekostende organisatie, werkt niet en zal ook niet gaan werken.
Als je bij een andere zorgverlener komt, een ziekenhuis, HAP of apotheek, kunnen ze alleen je naam in hun systeem terugvinden en de rest van de gegevens kun je, voor ze naar je klachten luisteren, aanvullen!

Hoewel ik de pensioengerechtigde leeftijd al ben gepasseerd, jeuken mijn handen om hier iets aan te doen. Niet om mijn zakken te vullen of volop declaraties te gaan sturen, maar om eerlijkheid, efficiëntie en transparantie in de zorg aan te brengen.
Je kunt de laagstbetaalden niet straks 40% van hun inkomen aan zorg laten betalen, dat merendeels in de verkeerde zakken terecht komt!

Ik ben er sterk van overtuigd, dat ik met een team van mensen (oudgedienden en enkele huidige zorgsysteem kenners) het zorgstelsel weer kan terugbrengen naar normale proporties. Dan wel zonder overheidsbemoeienis en zogenaamde beleidsadviseurs en -managers! Er zal heel wat (moeten) gaan veranderen! Minimaal twintig procent bezuinigen zal zeker haalbaar zijn.

Alleen dit soort inspanningen leiden dan meestal tot een rapport, waarbij slechts de conclusie globaal wordt gelezen, er verder niets mee gebeurt en men vervolgens overgaat tot de orde van de dag…

De zorg moet terug naar de dokter!